Yazarken, kalem kaderi...Yazan el ne düşündü? Bin çehreye bürünse tenim ... Kalem ne yazdıysa...İşte o hakikat. Aşk şerbetini, Bin yıl başından döksem, Dudaklarını, dudaklarıma mühür vurup... Nefesi...Nefesimde yaşasan ... Kırıp tüm kadehleri , Sunakları yıkıp ... Tanrının kaleminden ...Kaderi değil... Gözlerinin resmini yapsam. Sonra, avucuma rüzgar doldurup... Savursam tüm bedenimle . Kasırga yapsam , Yıksam...Yok etsem ... İçinde aşk olmayan tüm kaleleri, Geriye inşa etsem ... Kudretin elinde... Yüksek dağların yamaçlarına, Hiç durmaksızın atan kalbinin mabedini. Dönsem ... Dönsem... Dönsem... Yüksek Dağ başlarında, bin sefil ... Olmasam ... Unutsam kendimi. Kalem ! Yaz kaderi sil baştan... Haykırarak tüm dağlara... Kalem mi ? Kendim mi ? Ateşe atıp yaksam... Kül olsa tüm zerrem... Aşk mabedinde üzerinden... Dağılıp, Toz olup ...Dirhem...dirhem ... tekrar parçalara bölünsem. Ayak bastığın toprak, Yüzüme tükürdüğün ayıbım, Tüm günahların sahibi... Bir ben olsam...Kalem... Savur bedenimi , Dağlara vur... Irmaklara sok , çıkar... Ateşlere at...Yak kavur .... Tozumu, toprağa kavuştur.